آشنایی با انواع پرواز با پاراگلایدر

انواع پرواز با پاراگلایدر

پاراگلایدر یک ورزش هوایی است که تجربه منحصر به فردی را در اختیار شما قرار می دهد. حسی که از پرواز با پاراگلایدر خواهید داشت نه تنها در هیچ ورزش هوایی دیگر، بلکه در هیچ فعالیت دیگری پیدا نخواهید کرد!

پرواز کردن با پاراگلایدر حسی از آزادی و رهایی در شما ایجاد می کند که تکرار شدنی نیست. پاراگلایدر سواری نزدیک ترین تجربه پرواز یک پرنده است. عملا بدون هیچ وسیله موتوری، سوار بر بال، در جریان های هوایی غوطه می خورید و پهنای آسمان آبی را در می نوردید.

اگر به دنبال آدرنالین، آرامش، اکتشاف، مناظر دیدنی و یک حس تکرار نشدنی هستید، پرواز با پاراگلایدر را به شما توصیه می کنیم. شما می توانید ابتدا از طریق پرواز تفریحی پاراگلایدر را امتحان نمایید و چنانچه به این ورزش علاقه پیدا کردید در کلاس های آموزش پاراگلایدر نیز شرکت کنید.

شاید با خودتان فکر کنید که از ارتفاع می ترسید، توان پاراگلایدر سواری ندارید یا بهانه‌ های دیر بیاورید اما واقعیت این است که 99 درصد افرادی که پرواز با پاراگلایدر را تجربه می کنند مایلند دوباره آن را انجام دهند! همین شگفتی اعتیاد آور است که خیلی ها را ترغیب می کند با ثبت نام در کلاس های آموزشی، خود به یک خلبان حرفه ای تبدیل شوند و پرواز را به بخشی جدایی ناپذیر از زندگی خویش تبدیل کنند.

در این مقاله از کاپیتان فلای تصمیم داریم بیشتر در خصوص انواع پرواز با پاراگلایدر با شما صحبت کنیم. با ما همراه باشید.

آشنایی با انواع پرواز با پاراگلایدر

پاراگلایدر ساده ترین وسیله پروازی است اما همین موضوع باعث شده کنترل پرواز با آن دشواری های بیشتری نسبت به خیلی از وسایل پروازی دیگر داشته باشد. پرواز کردن با پاراگلایدر به مهارت، تجربه، ذهنی همواره هوشیار و البته آموزش های گسترده نیاز دارد.

آموزش پاراگلایدر معمولا در قالب استاندارد بوده و به صورت سطح بندی شده، در 4 دوره اصلی و 4 دوره تکمیلی ارائه می شود. چنانچه 5 مورد این دوره ها را تا سطح پیشرفته ادامه دهید می توانید گواهینامه حرفه ای پاراگلایدر را دریافت کنید.  البته با داشتن گواهینامه دوره های مبتدی و مستقل نیز می توانید پرواز کنید اما ادامه آموزش مخصوص افرادی است که مایلند این ورزش را به صورت حرفه ای دنبال کنند.

سطح مهارت های شما با توجه سطح دوره آموزشی سنجیده می شود. پرواز با پاراگلایدر نیز انواع مختلفی دارد که همه خلبان ها در هر سطحی قادر به انجام تمامی آن ها نیستند. آشنایی با انواع پرواز با پاراگلایدر اهمیت بسیار زیادی برای خلبانان خواهد داشت. این موضوع یکی از مبانی پایه ای آموزش پاراگلایدر است.

در ادامه به معرفی انواع پرواز با پاراگلایدر می پردازیم:

پرواز عادی / پرواز سایت

پرواز عادی یا به اصطلاح پرواز سایت، کلاسیک ترین شکل از پرواز با پاراگلایدر است که به ویژه برای خلبان های مبتدی مناسب است. این نوع پرواز با پاراگلایدر را می توان به شیوه های مختلفی انجام داد. شیوه اول، لانچ کردن از یک سایت پروازی ساده است. این نوع پرواز شامل تیک آف های ساده، پروازی آرام و شرایطی با ثبات است.

شما می توانید این نوع پرواز را از روی تپه های کوتاه یا دامنه های نرم انجام دهید. انجام آن نیز با انواع چترهای کلاس A و B امکان پذیر است. معمولا در ابتدای دوره آموزشی مبتدی خلبان ها بیشتر این این پروازهای بسیار ساده را انجام می دهند تا با اصول پرواز، کاربرد عملی بخش های مختلف چتر و غیره آشنا شوند. با آموزش بیشتر، پرواز سایت یا عادی را می توان از ارتفاعات بلندتر هم انجام داد.

پرواز سولو

پرواز سولو مهمترین تکنیکی است که در انتهای دوره مبتدی آن را آموزش می بینید و گواهینامه اش را دریافت می کنید. پرواز سولو یکی از راحت ترین انواع پرواز با پاراگلایدر به شمار می رود که طی آن خلبان یک پرواز ساده را در یک خط مستقیم از ارتفاع بالا انجام می دهد و توانایی لازم برای تیک آف  کردن و فرود آمدن (در محل تعیین شده) به تنهایی را پیدا می کند.

پروازهای سولو همواره باید تحت نظارت یک مربی یا خلبان حرفه ای دیگر صورت بگیرند و معمولا شامل تغییر جهت نمی شوند.

البته خلبان های دوره مستقل که مهارت های بیشتری پیدا می کنند این نوع پرواز با با پیچیدگی های بیشتری انجام می دهند. مثلا می توانند در طول پرواز تغییر جهت دهند یا به شیوه های گوناگونی لندینگ یا تیک آف داشته باشند. اکثر افرادی که فقط به صورت تفریحی پاراگلایدر سواری می کنند این نوع پرواز را انجام می دهند.

پروازهای سولول حداکثر بین 15 تا 20 دقیقه به طول می انجامند.

پرواز مسافت / کراس کانتری

کراس کانتری یکی از انواع پرواز با پاراگلایدر است که مخصوص پروازهای طولانی مدت طراحی شده. پروازهای کراس کانتری را می توان از انواع سایت های پروازی مختلف انجام داد و تکنیک های تیک آف مختلفی را برای آن پیاده سازی کرد.

کراس کانتری پیچیده ترین و سخت ترین نوع پرواز با پاراگلایدر است که تنها خلبان های بسیار حرفه ای قادر به انجام آن هستند. در این روش شما باید بتوانید مدام از جریان های  هوایی بالا رونده استفاده کنید تا برای مدت طولانی در آسمان باقی بمانید. به همین خاطر کراس کانتری کار هر کسی نیست و خلبان باید واقعا ماهر و با تجربه با شد تا بتواند این نوع پرواز را انجام دهد.

پروازهای کراس کانتری حداقل باید 30 دقیقه به بالا طول داشته باشند و مسافتی زیادی را طی کنند. خلبانی که این نوع پرواز را انجام می دهد باید تجارب پیشرفته ای در زمینه کنترل چتر، مسیریابی، پیش بینی و تشخیص وضعیت آب و هوایی، ترمالگیری، پیدا کردن بهترین محل های لندینگ در لحظه، مهار چتر در شرایط بحرانی، سرعت عمل، مدیریت ریسک و غیره داشته باشد.

افرادی که می خواهند پرواز کراس کانتری یا مسافت با پاراگلایدر انجام دهند باید از چترهای کلاس C یا D حرفه ای استفاده کنند. کراس کانتری سخت‌ ترین رشته رقابتی در مسابقات پاراگلایدر سواری است!

پرواز آکروباسی / نمایشی

حتی اگر مهارت های پرواز کراس کانتری را داشته باشید الزاما به معنای آن نیست که از پس پروازهای آکروباسی بر می آیید!

آکروباسی یکی از پیشرفته ترین انواع پرواز با پاراگلایدر است که شامل انجام حرکات نمایشی خطرناک می شود. در این پرواز شما می توانید انواع حرکات چرخشی، دورانی، چتر برگردان و اسپیرال را انجام دهید. هدف این نوع پروازها استاد شدن در تکنیک های خلبانی و کنترل بال در شرایط بسیار دشوار است.

البته این حرکات در عین خطرناک بودن بسیار زیبا هم هستند و می توانند آدرنالین خون شما را به شدت بالا ببرند. انجام این مانورهای پیچیده به تجهیزات خاصی نیاز دارد و معمولا با چترهای کلاس D انجام می شوند. چترهای این کلاس کوچک تر از چترهای معمولی هستند و کنترل دستی آن ها راحت تر است.

افرادی که قصد دارند این نوع از پرواز با پاراگلایدر را امتحان کنند حتما باید در دوره های تکمیلی آکروباسی شرکت کرده باشند. پیش نیاز شرکت در این دوره ها نیز آن است که خلبان پیشرفته باشید چون به تجربه نیاز خواهید داشت. ریسک و خطرات پروازهای آکروباسی بسیار بالاست و تنها خلبان های حرفه ای از پس مدیریت این ریسک ها بر خواهند آمد.

پرواز سورینگ / Soaring

سورینگ یکی از انواع پرواز با پاراگلایدر است که بیشتر شبیه یک بازی است. در این نوع پرواز شما با باد بازی می کنید و خودتان را به صورت کنترل شده در اختیار آن قرار می دهید تا با جریان باد اوج و فرود داشته باشید. این بازی با باد معمولا در حاشیه یک مانع مانند صخره، تپه، شیب و غیره انجام می شود. جایی که باد جریان سریع تری پیدا کرده و می تواند بال شما را همراه خود ببرد.

تکنیک های پرواز سورینگ به شما اجازه می دهند تا همواره بدون کاهش ارتفاع همواره رو به بالا پرواز کنید. اصولا به همین خاطر است که به این نوع پرواز اوج گیری گفته می شود. پروازهای سورینگ معمولا در نزدیکی زمین انجام می شوند و بین خلبان های پاراگلایدر بسیار محبوب هستند. این بازی مهیج به واسطه آدرنالین زیادی که در بدن ترشح می کند برای خیلی از افراد اعتیاد آور است.

پرواز راندو / rando

راندو یکی از یکی از سخت‌ترین و حرفه ای ترین انواع پرواز با پاراگلایدر است که مخصوص طبیعت دوستان طراحی شده. برای انجام این نوع پرواز باید با پای پیاده به یک قله بلند صعود کنید و از آنجا تیک آف نمایید. راندو بیشتر مخصوص کوهنوردهایی است که مایلند به جای پیاده پایین آمدن، با پرواز کردن خودشان را به سطح زمین برسانند.

لوازم پاراگلایدر راندو بسیار سبک هستند و وزن تجهیزات آن (چتر، هارنس و غیره) حداقل 5 کیلوگرم است. بعضی از مدل های جدیدتر چتر راندو هستند که وزن آن ها زیر 1.5 کیلوگرم است!

پرواز ترمال

زمانی که خورشید زمین را گرم می کند، زمین بخشی از این حرارت را به یک لایه هوایی بالاتر بازمی گرداند. این گرما باعث می شود تا تعدادی ستون هوای گرم بالا رونده ایجاد شوند که مدام در حال جابجایی هستند. این ستون های هوای گرم که به آنان ترمال گفته می شود، در حکم شتاب دهنده و ایستگاه های سوختگیری پاراگلایدر محسوب می شوند.

یکی از اساسی ترین مهارت های خلبانی پاراگلایدر این است که این جریان های ترمال را شناسایی کرده و به با چرخش مناسب به دور آن ها ارتفاع پرواز را افزایش دهید. ترمالگیری یکی از مهارت های پایه ای پرواز با پاراگلایدر محسوب می شود و بیشتر از آن که یک نوع خاص از پرواز باشد، یک تکنیک و مهارت ضروری برای دیگر انواع پرواز است.

پاراگلایدر سواری گستره مختلفی از انواع پرواز را در مقابل شما قرار می دهد. از پروازهای عادی گرفته تا کراس کانتری و راندو. شما طرفدار کدام نوع از این پروازها هستید؟

برای پاراگلایدر سواری به چه تجهیزاتی نیاز دارم؟

برای پاراگلایدر سواری باید تجهیزات مناسب داشته باشید. اولین و اصلی ترین تجهیزات مورد نیاز شما برای پرواز با پاراگلایدر عبارتند از:

• یک چتر یا بال پاراگلایدر
• هارنس یا صندلی
• چتر نجات یا چتر کمکی
• بیسیم و کلاه ایمنی

طبیعتا به تجهیزات اتصالی مختلف مانند رایزرها (بالابرها)، لاین ها (نخ های نگهدارنده)، کارابین (قلاب ها) و غیره نیز احتیاج خواهید داشت تا هارنس را به چتر متصل کنید. گرچه داشتن تجهیزات دیگری همچون عینک آفتابی مخصوص، GPS، وریو متر و غیره برای همه خلبان های پاراگلایدر ضروری نیست اما اگر قصد دارید این ورزش را به صورت حرفه ای دنبال کنید به این تجهیزات جانبی نیز نیاز پیدا خواهید کرد.

ساختار چتر پاراگلایدر

چتر پاراگلایدر که به آن بال هم گفته می شود بزرگترین و مهمترین قسمت پاراگلایدر است. این چتر که از نیم رخ شبیه بال یک پرنده یا هواپیما طراحی شده وسیله ای است که امکان لیفت یا به پرواز در آمدن پاراگلایدر را فراهم می کند. بال پاراگلایدر از پارچه های بسیار سبک ساخته شده اما به قدری مقاومت دارد که بتواند فشار پرواز را تحمل کرده و امنیت شما را تضمین کند. در بیشتر موارد بال پاراگلایدر تحت پروسه های مخصوصی قرار می گیرد که مقاومت آن در برابر فشار و اشعه آفتاب تقویت شود. بال پاراگلایدر از قسمت های مختلف تشکیل شده است از جمله:

• سطح زیرین بال
• سطح رویی بال (چتر دو لایه است)
• سلول ها (سطح بال با استفاده از دوخت های ویژه به رده ها مختلفی تقسیم شده که هر کدام سلول می گویند)
• لبه جلویی (لبه حمله)
• لبه انتهایی

سوالات متداول

آیا همه می توانند انواع پرواز با پاراگلایدر را انجام دهند؟

خیر، توجه داشته باشید که هر کدام از انواع پرواز با پاراگلایدر به یک سری مهارت خاص نیاز دارند که همه خلبان ها در هر سطحی با آنان آشنا نیستند. به عنوان مثال فقط خلبانانی که گواهینامه پیشرفته دارند قادر به انجام پروازهای کراس کانتری هستند.

هزینه آموزش پاراگلایدر چقدر است؟

هزینه هر دوره بسته به خود دوره و تعداد جلسات مورد نیاز هنرجو متفاوت است. با این وجود میانگین هزینه هر دوره در سال 1402 بین 20 تا 30 میلیون تومان است.

آموزش پاراگلایدر چقدر طول می کشد؟

طول هر دوره با توجه به شرح درس آن با دیگری تفاوت می کند. اما اگر می خواهید از صفر شروع کنید و به یک خلبان حرفه ای کامل تبدیل شوید باید حدود 2 سال تحت آموزش باشید. البته این بازه زمانی بسته به اینکه با چه سرعتی جلسات را طی می کنید متفاوت خواهد بود. برای برخی بیشترو برای بعضی کمتر از این طول می کشد.

آیا خلبان های دوره مستقل هم می توانند پرواز آکروباسی انجام دهند؟

خیر، پروازهای نمایشی یا آکروباسی بسیار خطرناکند و تنها افرادی که خلبان حرفه ای هستند از پس آموزش آن بر خواهند آمد.

نتیجه گیری

در این مقاله سعی کردیم انواع پرواز با پاراگلایدر را برای شما شرح دهیم. توجه داشته باشید که انواع پرواز با پاراگلایدر با انواع تکنیک های پروازی مانند اسپیرال دایو، استال و غیره تفاوت دارند. این تکنیک های در واقع مهارت هایی هستند که باید از آن ها در راستای انواع این پرواز ها استفاده کنید.

امیدواریم این مطلب برای شما مفید بوده باشد.

 

لینک مفید