سیستم‌های مختلفی برای کلاس‌بندی پاراگلایدر وجود دارند که از جمله آن‌ها می‌توان به DHV، LTF و البته EN اشاره کرد. در این میان، استانداردهای EN رایج‌تر هستند و در سطح بین‌المللی بیشتر پذیرفته شده‌اند. به همین خاطر، در این مقاله از کاپیتان فلای قصد داریم به شرح بیشتر مدل کلاس‌بندی پاراگلایدر بر اساس این سیستم استانداردسازی بپردازیم.
کلاس‌بندی پاراگلایدر در سیستم EN
استانداردهای ایمنی پرواز پاراگلایدر در سیستم EN توسط یک گروه کاری کوچک، متشکل از کارشناسان چند کشور اروپایی، به نام کارگروه 6 (WG6) تدوین شد. هدف این گروه ایجاد یک استاندارد چهار سطحی برای بال‌های پاراگلایدر بود به صورتی که بال‌های سطح D کم‌ثبات‌ترین و بال‌های سطح A ایمن‌ترین چترهای پاراگلایدری باشند که در آن زمان تولید شده بودند.
این کارگروه به مدت تقریباً 10 سال به آزمایش و اعتبارسنجی بال‌ها بر اساس استاندارد EN 926-2 پرداخت و برای اینکه از هدف اصلی خود دور نشود، تصمیم گرفت توضیحات بسیار ساده‌ای را در توصیف چهار سطح تعیین شده ارائه دهد. این توضیحات عمداً ساده نگه داشته شدند تا برای اعضای کارگروه 6 که زبان اولشان انگلیسی نبود، به راحتی قابل درک باشند. (کارگروه 6 توسط دولت فرانسه حمایت مالی می‌شد، اما به‌عنوان بخشی از کمیته فنی TC136 که تحت حمایت آلمان بود، فعالیت می‌کرد و به زبان انگلیسی امور خود را انجام می‌داد.)
سیستم EN برای کلاس‌بندی پاراگلایدر، بال‌ها را به چهار کلاس اصلی A، B، C و D طبقه‌بندی می‌کند. این سطوح براساس ویژگی‌های پروازی بال و مهارت‌های مورد نیاز برای پرواز ایمن با آن مشخص شده‌اند. هدف این است که خلبانان پاراگلایدر بتوانند با مطالعه توضیحات مربوط به «ویژگی‌های پروازی» و «مهارت‌های خلبانی مورد نیاز»، تشخیص دهند که کدام‌یک از این چهار دسته با وضعیت پروازی و نیازهای آن‌ها بیشترین تطابق را دارد و سپس بهترین گزینه را انتخاب کنند.
بنابراین گام اول این است که ببینید شما یک خلبان سطح A، B، C یا D هستید. گام دوم خرید بالی در همان کلاس‌بندی است. اما چگونه می‌توانیم سطح مهارت‌های خودمان را به عنوان خلبان بسنجیم و ببینیم که در A، B، C یا D قرار داریم؟ بیایید نگاهی به معیارهای موجود برای تشخیص این موضوع بیندازیم.
ویژگی‌های پروازی
این عنوان به ظاهر ساده برای توصیف تمایل بال به خارج شدن از کنترل، سقوط کردن و البته احتمال به پرواز درآمدن مجدد آن به کار می‌رود. به عنوان مثال اگر توضیحات مربوط به بال‌های کلاس C را بخوانید، متوجه خواهید شد که این بال‌ها واکنش‌های دینامیکی زیادی به آشفتگی هوا یا توربولانس‌ها دارند و کنترل آن‌ها در شرایط نامساعد جوی سخت‌تر است.
واکنش دینامیک به توربولانس‌ها می‌تواند به این شکل باشد که با قرار گرفتن در هوای متلاطم در لبه یک جریان حرارتی (ترمال)، ناگهان 80 درصد از بال دچار فروپاشی شود و لبه عقبی ناگهان در جلوی شما و زیر خط افق قرار بگیرد. در چنین شرایطی بازگشت به حالت عادی پرواز بسیار دشوار خواهد بود و به یک خلبان ماهر و با تجربه نیاز دارد.
مهارت‌های خلبان مورد نیاز
با توضیحاتی که تاکنون ارائه دادیم، بال توصیف شده در بالا (سطح C) مناسب چه خلبانی است؟ کسی که با تکنیک‌های بازیابی پرواز آشنا بوده و به‌طور فعال و منظم پرواز می‌کند. آشنایی با تکنیک‌های بازیابی قطعاً به این معنا نیست که خلبان این تکنیک‌ها را فقط در کتاب خوانده باشد، بلکه به این معناست که او این تکنیک‌ها را قبلاً انجام داده و به‌درستی بتواند آن‌ها را اجرا کند.
پرواز فعال نیز یک تکنیک است که به مهارت خلبان در کنترل دقیق و مداوم چتر پاراگلایدر اشاره دارد. اصولاً خلبان‌هایی که حداقل هفته‌ای یک‌بار و بیش از 100 ساعت در سال پرواز انجام می‌دهند، می‌توانند تجربه کافی برای کنترل بال‌های سطح بالا در کلاس‌بندی C یا بالاتر را داشته باشند.
آنچه مهم است این است که سطح مهارت‌های خلبانی شما با کلاس‌بندی پاراگلایدر مطابقت داشته باشد. در جدول زیر به روشنی توضیح می‌دهیم که هر کدام از انواع کلاس‌بندی پاراگلایدر مناسب چه گروه از افرادی است:
| سطح مهارت‌های مورد نیاز | ویژگی‌های پروازی | کلاس‌بندی پاراگلایدر بر اساس استاندارد EN |
| طراحی شده برای تمام خلبان‌ها در تمامی سطوح، از مبتدی گرفته تا پیشرفته. این چتر به ویژه برای خلبان‌های تازه‌کاری مفید است که در سال کمتر از 25 ساعت پرواز می‌کنند. | پاراگلایدرهایی که بیشترین سطح از ایمنی غیرفعال را دارند و به‌سختی ممکن است از حالت استاندارد پروازی خارج شوند. | A |
| بال‌های بسیار متنوعی در این کلاس‌بندی حضور دارند و باعث شده‌اند به زیرشاخه‌هایی همچون B+ هم تقسیم شود. چترهای این کلاس بیشتر مناسب خلبان‌هایی هستند که در سطح مستقل بوده و در سال حداقل 30 ساعت پرواز تفریحی تک‌نفره انجام می‌دهند. | چترهایی که سطح ایمنی خوبی دارند و در مواجهه با شرایط نامساعد، تا حدی حالت استاندارد پروازی خود را حفظ می‌نمایند. | B |
| طراحی شده برای خلبان‌هایی که با تکنیک‌های بازیابی آشنا هستند و به‌صورت فعال و منظم پرواز می‌کنند. تنها خلبان‌هایی که دوره SIV را پشت سر گذاشته‌اند و در ماه حداقل 10 ساعت پرواز دارند، می‌توانند سراغ این کلاس از بال‌ها بروند. | چترهایی با سطح ایمنی متوسط و پتانسیل واکنش به توربولانس‌های هوایی و خطاهای خلبان. بازگرداندن این بال‌ها به حالت نرمال پروازی به کنترل و دقت زیادی نیاز دارد. | C |
| طراحی شده برای خلبان‌های باتجربه و حرفه‌ای که استاد تکنیک‌های بازیابی پرواز هستند و به‌صورت کاملاً فعال، در سال حداقل 200 ساعت پرواز می‌کنند. | پاراگلایدری با ویژگی‌های پروازی کاملاً دستی و واکنش‌پذیری بسیار شدید نسبت به توربولانس‌ها و خطاهای خلبان. بال‌های کلاس D به سادگی از حالت نرمال پرواز خارج شده و کنترل آن‌ها به مهارت، تجربه و رسیدگی مداوم نیاز دارد. به این بال‌ها مسابقه‌ای هم گفته می‌شود و حرفه‌ای‌ترین مدل از پاراگلایدر هستند. | D |
سوالات متداول
برای انجام پروازهای شخصی چه نوع چتری خریداری کنم؟
اگر می‌خواهید پروازهای تک‌نفره تفریحی انجام دهید، بسته به سطح مهارت خود بهتر است سراغ بال‌هایی در کلاس A یا B بروید. اصولاً چنانچه زیاد مایل به تجربه چالش نیستید و می‌خواهید از آرامش پاراگلایدرسواری لذت ببرید، چترهای کلاس A بهترین گزینه برای شما هستند.
سریع‌ترین چتر پاراگلایدر کدام است؟
اگر سرعت و هیجان برای شما اهمیت دارد، باید سراغ سطح C و D از کلاس‌بندی پاراگلایدر بروید. بهای سرعت بیشتر این چترها، ایمنی کمتر است.
آیا برای آموزش پاراگلایدر نیاز به خرید چتر دارم؟
در دوره مقدماتی از کلاس‌های آموزش پاراگلایدر نیازی به خرید تجهیزات نیست، چون مجموعه کاپیتان فلای آن را به شما ارائه می‌کند، اما از دوره مستقل به بالا باید تجهیزات و بال شخصی خودتان را در کلاس مناسب خریداری نمایید.
سخن آخر
در این مقاله تلاش کردیم تا توضیحات ساده‌ای در خصوص کلاس‌بندی پاراگلایدر بر اساس سیستم EN ارائه کنیم. امیدواریم این مطلب برای شما مفید بوده باشد.
