پاراگلایدر چیست ؟
می پرسید پاراگلایدر چیست ؟ یکی از خالص ترین و ناب ترین فرم های پروازی است.
پاراگلایدر سواری شامل استفاده از یک چتر مخصوص و بزرگ است که توسط چندین نخ و طناب، به صندلی حامل خلبان متصل می شود. پاراگلایدر هیچ موتور محرکی ندارد، نه بنزینی و نه برقی. خلبان ها پرواز با پاراگلایدر را از طریق دویدن و بلند شدن روی جریان هوا در یک منطقه مرتفع انجام می دهند.
خمیدگی و انحنای بال (چتر پاراگلایدر) به خلبان های ماهر اجازه می دهد تا در مسافت های طولانی پرواز کنند و به ارتفاع های بالا بروند. کنترل مسیر و وضعیت پرواز با پاراگلایدر نیز از طریق دستگیره هایی انجام می شود که بالای شانه قرار گرفته اند.
در جواب به کسانی که می پرسند پاراگلایدر چیست باید گفت که پاراگلایدر ساده ترین و آسان ترین فرم پروازی در جهان است. این ورزش یک تفریح بسیار محبوب و هیجان انگیز برای کسانی به شمار می رود که نه تنها عاشق فعالیت های بیرون از خانه هستند، بلکه شور زیادی برای لذت بردن از پرواز دارند. پاراگلایدر هیجان، آرامش، رهایی و البته مناظری شگفت انگیز را برای شما به ارمغان می آورد.
شما می توانید برای لذت بردن از پرواز با پاراگلایدر اقدام به خرید بلیط پاراگلایدر کرده و ابتدا پروازهای تفریحی دونفره انجام دهید. این پروازهای تفریحی ارزان تر از شرکت در کلاس های آموزشی بوده و شما را با حس پرواز آشنا می کنند.
در واقع خیلی از افراد بعد از پروازهای تفریحی است که عاشق پاراگلایدر شده و تصمیم می گیرند از آن به بعد تنهایی پرواز کنند. یادتان باشد که خلبانی پاراگلایدر خطرات زیادی به همراه دارد و برای این کار نیاز به طی کردن دوره های آموزش پاراگلایدر دارید.
برای آشنایی با ساختار دوره های آموزش پاراگلایدر توصیه می کنیم این مقاله را مطالعه کنید.
در این مطب از کاپیتان فلای قصد داریم بیشتر در خصوص اینکه پاراگلایدر چیست صحبت کرده و به معرفی بیشتر و بهتر آن بپردازیم. با ما همراه باشید.
تاریخچه پاراگلایدر
پاراگلایدر تاریخچه نسبتا کوتاهی دارد که بیشتر حول آمریکا و فرانسه می گذرد. نسخه های ابتدایی پاراگلایدر از روی چترهای نجات ساده طراحی شده بودند و شکل گردی داشتند و بیشتر مناسب جلوگیری از سقوط بودند.
اولین مدل های پاراگلایدر توسط ارتش آمریکا برای آموزش فرود آمدن با چتر نجات مورد استفاده قرار گرفتند. پروازهای مجدد و مکرر به آسمان و پریدن از هواپیما با استفاده از چترهای پاراگلایدر بسیار راحت تر و موثرتر از استفاده از چترهای نجات معمولی بود. نه تنها هزینه آن پایین تر بود و وقت کمتری هم می گرفت، بلکه باعث می شد سربازها مهارت بیشتری در کنترل پرواز با چتر پیدا کننن و امنیت بالاتری در هنگام فرود داشته باشند.
اولین تاریخ های ثبت شده از پرواز با پاراگلایدر به سال 1952 باز می گردد که دومینا گیلبرت آمریکایی توانست با استفاده از چتر پاراگلایدر چند سلولی روی آسمان پرواز کند. در سال 1963، دومینا چتر جدیدی را اختراع کرد که نام آن را پارافویل گذاشت. این بال پروازی دارای تعداد زیادی سلول مختلف بود که جریان هوا را به خوبی در لحظه بلند شدن از زمین جمع می کردند.
شکل بال پاراگلایدر نیز در طول زمان از حالت گرد و دایره ای تغییر کرده و بیشتر فرم بیضی پیدا کرده است. امروزه بال پاراگلایدر حالت بیضی دارد اما بیشتر شبیه بال خمیده یک پرنده است.
همچنین در دهه 60 میلادی، فردی به نام دیوید برایش نیز با ناسا در زمینه طراحی کپسول های فضایی همکاری می کرد که برای سیستم ریکاوری خود جهت بازگرداندن فضانوردان به زمین، به بال های پارچه ای نیاز داشت. او برای این منظور یک چتر مستطیلی طراحی کرد. او بعدها این چتر را در ورزش اسکی نیز به کار برد و تلاش کرد با استفاده از اسکی روی تپه های شیب دار، آن را به پرواز دربیاورد. البته هدف او صرفا بلند کردن خلبان از روی زمین بود و نیّتی برای ارتفاع گرفتن و پروازهای طولانی نداشت.
در سال 1961 یک مهندس فرانسوی به نام پییر لمون نیز موجب پیشرفت هایی شد که در نهایت به طراحی پاراگلایدر کمک کردند. او یک نوع چتر نجات را طراحی کرد که می توانست از روی زمین بلند شده و مسیر حرکت آن نیز قابل هدایت باشد.
البته در سال 1978 بود که پاراگلایدر به معنی واقعی کلمه ساخته شد. در روز 25 ژوئن همان سال، دو خلبان سقوط آزاد فرانسوی به نام های کلاود بتمپس و آندره بوهن از یک کوه بلند در فرانسه به سمت پایین دویدند با استفاده یک چتر مخصوص توانستند به پرواز دربیاید.
این دو نفر خلبان های آموزش دیده و حرفه ای بودند که سابقه قهرمانی در مسابقات جهانی داشتند. آن ها پول کافی برای پرداخت هزینه بنزین هواپیما نداشتند، به همین خاطر تصمیم گرفتند با استفاده از این چتر های جدید پرواز در ارتفاع را تجربه کرده و برای شرکت در مسابقات تمرین کنند. آن ها از طرح های دیوید برایش برای ساخت چترهای خود استفاده کردند.
پیچیدن خبر کاری که بوهن و بتمپس کردند باعث شد تا توجه ها به سمت این چتر عجیب بیشتر جلب شود. چتری که این دو خلبان از آن استفاده کردند امروزه اولین بال رسمی پاراگلایدر به شمار می رود. پس از آن طراحان و مهندسان زیادی کار بر روی اصلاح هرچه بیشتر ساختار پاراگلایدر را شروع کردند و در نهایت به طرح امروزی رسیدند.
اولین مدرسه پاراگلایدر در سال 1979 توسط بتمپس پایهگذاری، و اولین چتر پاراگلایدر در سال 1985 وارد بازار عرضه عمومی شد.
اجزای تشکیل دهنده پاراگلایدر
خیلی از افراد می پرسند که اجزای اصلی تشکیل دهنده یک پاراگلایدر چیست ؟ پاراگلایدر وسیله ای است که از چند قسمت جداگانه تشکیل شده است. مهم ترین قسمت ها و تجهیزات پاراگلایدر عبارتند از:
بال پاراگلایدر
بخش اصلی پاراگلایدر در واقع بال آن است. این بال شباهت زیادی به چتر نجات دارد، هرچند به جای اینکه گرد باشد، بیشتر حالت بیضی و منحنی دارد. این بال ها دارای دو لایه پارچه از جنس پلی استر یا نایلون هستند که لایه زیرین و رویی از طریق دوخت های موازی یابه اصطلاح سلول ها به یکدیگر متصل شده اند.
شکل منحنی بال پاراگلایدر و سلول های آن باعث می شود تا به خوبی در لحظات تیک آف (بلند شدن) و لندینگ (فرود) هوا را در خود جمع کرده و نگه دارد. به این حالت، طراحی ایرفویل گفته می شود. بال های پاراگلایدر انواع مختلفی دارند که شما می توانید بسته به مهارت ها و نیازها خود آن ها را انتخاب کنید. مهمترین تفاوت انواع گوناگون در سرعت و مانور پذیری چتر است.
برای آشنایی بیشتر توصیه می کنیم مقاله ساختار بال پاراگلایدر را مطالعه کنید.
هارنس
خلبان پاراگلایدر روی هارنس یا صندلی مخصوصی می نشیند که زیر بال پاراگلایدر معلق است. هارنس ها می توانند انواع مختلفی داشته باشند. از انواع ساده و مبتدی گرفته که با استفاده از چند نخ محکم به چتر متصل می شوند، تا انواع دیگری که نشیمن راحتی دارند.
هارنس ها، فارغ از پیشرفته و مبتدی همیشه یک جای مخصوص برای قرار دادن چتر نجات کمکی دارند که دسترسی به آن بسیار آسان است. این نیز به خاطر آن است که در صورت بروز حادثه، خلبان بتواند به سرعت به چتر نجات دسترسی داشته باشد.
هارنس ها اغلب از جنس فوم و پارچه های سبک ساخته می شوند اما با این وجود مقاومت بالایی دارند تا در لحظات پر برخوردار لندینگ و تیک آف های ناموفق دچار آسیب دیدگی جدی نشوند. نشستن در هارنس نیز بسیار راحت است.
چتر کمکی
امروزه دیگر هیچ خلبان پاراگلایدری بدون همراه داشتن یک چتر نجات کمکی پرواز نمی کند. هرچند از این چتر فقط در صورتی استفاده می شود که کنترل پاراگلایدر به صورت کامل از دست خلبان خارج شده و سقوط اتفاق بیفتد. فقط زمانی که خلبان مطمئن است دیگر نمی تواند پاراگلایدر را کنترل کند باید از این چتر کمکی استفاده نماید.
باز کردن چتر نجات کمکی گرچه ضامن جان شماست اما خطرات خاص خودش را هم دارد. مانند اینکه نمی توانید مسیر حرکت آن را کنید و مشخص نمایید که کجا فرود می آیید. همچنین ممکن است بال پاراگلایدر و چتر نجات به هم برخورد کرده و در هم گره بخورند که در این شرایط خطر بسیار زیادی خواهد بود.
خیلی از خلبان ها هستند که برای مقابله با این حادثه خطرناک ترجیح می دهند دو چتر نجات همراه خود ببرند که در صورت بروز حادثه بتوانند جان سالم به در ببرند. یادگیری استفاده از چتر نجات یکی از بخش های ضروری آموزش پاراگلایدر است و هر خلبانی باید کارکرد آن را بلد باشد.
تکنولوژی های پاراگلایدر
پاراگلایدر یکسری ملحقات تکنولوژیک نیز دارد که همراه داشتن آن ها برای همه ضروری نیست (یعنی بدون آن ها نیز می توان پرواز کرد) اما داشتن آنها برای تجربه یک پرواز مناسب، خوب است. البته خلبان های حرفه ای به این تجهیزات نیازی مبرم دارند.
دستگاه وریومتر شاید مهمترین قطعه تکنولوژیک پاراگلایدر باشد. ویرومتر سرعت پرواز، ارتفاع نسبی، ارتفاع واقعی، درجه حرارت هوا و سرعت باد را تشخیص می دهد. برای پروازهای ترمال و استفاده از جریان های هوای گرم بالا رونده، حتما به این دستگاه نیاز خواهید داشت.
بعضی از ویرومترها به GPS مجهز هستد و برخی هم نه. به هر صورت GPS یکی دیگر از لوازم ضروی برای پاراگلایدر سواری ست که به ویژه برای پروازهای مسافت کاربرد زیادی دارد. همچنین در شرایطی که ابرها دید شما را مختل می کنند، تنها با استفاده از GPS می توانید موقعیت مکانی خود را تشخیص دهید.
علاوه بر اینها، همراه داشتن یک بیسیم مخصوص نیز بسیار کاربردی خواهد بود. بیسیم به ویژه برای مراحل آموزش پاراگلایدر کاربرد زیادی دارد. همچنین می توانید از این دستگاه برای صحبت کردن با افراد دیگری که در نزدیکی شما پرواز می کنند استفاده نمایید.
کلاه ایمنی
کلاه های ایمنی مخصوص پاراگلایدر از جنس کِولار ساخته شده اند و علاوه بر استقامت و قدرت زیاد، وزن بسیار سبنگی هم دارند. سوانح پاراگلایدر سواری اغلب می توانند موجب به آسیب دیدن سر از زوایای مختلف شوند، به همین خاطر ضروری است حداقل در هنگام تیک و آف و لندینگ همیشه کلاه ایمنی را بر سر داشته باشید.
البته روی آسمان، زمانی که شرایط پروازی پایدار است، اگر مایل باشید می توانید برای دقایقی با احتیاط کلاه ایمنی را در بیاورید. هرچند هرگز این کار را توصیه نمی کنیم.
پاپوش مناسب فرود
یکی دیگر از تجهیزات مهمی که در هنگام پرواز با پاراگلایدر باید همراه شما باشد، یک کفش مناسب است. خیلی از افراد سوال می کنند که لباس مناسب پاراگلایدر چیست و در جواب باید گفت که مهمترین پوشیدنی پاراگلایدر، کفش است.
برای پاراگلایدر سواری بهتر است از کفش ورزشی نرم و راحت استفاده کنید.همچنین به پا داشتن یک کفش کوه سبک که ساق دار است و می تواند از مچ پا محافظت کند بهتر است. توجه داشته باشید که در هنگام فرود آمدن یا لندینگ ممکن است فشار زیادی به مچ پا وارد شود. در این شرایط داشتن یک کفش مناسب ضروری است.
انواع پرواز با پاراگلایدر
اصولا پرواز با پاراگلایدر به سه دسته بندی اصلی تقسیم بندی می شود:
- تفریحی : پروازهای ساده به منظور لذت بردن از پاراگلایدر سواری
- مسابقه ای : پروازهای رقابتی برای خلبان های پیشرفته
- آکروباسی : انجام مانورهای نمایشی خطرناک و البته بسیار مهیج
برای آشنایی بیشتر توصیه می کنیم مقاله انواع پرواز با پاراگلایدر را مطالعه کنید.
پروازهای رقابتی با پاراگلایدر در رشته های مختلفی انجام می شوند. شما بسته به مهارت ها و علایق خود به عنوان یک خلبان حرفه ای، می توانید در یکی از این رشته ها در مسابقات شرکت کنید. هرچند برای شرکت در مسابقات رسمی حتما باید گواهینامه دوره پیشرفته پاراگلایدر را داشته باشید.
رایج ترین فرم های پرواز رقابتی با پاراگلایدر عبارتند از:
سورینگ (Soaring)
پروازهای سورینگ با استفاده از بادهای هدایت شده توسط یک شیء بسیار بزرگ (مانند کوه یا صخره) انجام می شوند. وجود یک جریان ثابت و مناسب از باد برای انجام این نوع پروازها لازم است. اگر باد به اندازه کافی نباشد، پاراگلایدر نمی تواند یک تیک آف تمیز داشته باشد. اگر هم باد بیش از اندازه باشد، پاراگلایدر ممکن است به عقب پرتاب شود. این نوع پرواز مخصوص حرفه ای هاست.
پرواز ترمال (Thermal)
پرواز ترمال به معنای استفاده از قدرت جریان های هوای گرم بالا رونده از سطح زمین است که خلبان می تواند با بهره جویی از آن ها ارتفاع گرفته طول مدت پرواز خود را افزایش دهد.
این جریان های هوایی بالا رونده در اثر آزاد شدن گرمای ناشی از تابش آفتاب بر سطح زمین شکل می گیرند. جریان های ترمال متحرک هستند و پیدا کردن و استفاده صحیح از آنها دشوار است. برای این کار حتما به یک ویرومتر نیاز دارید.
پرواز مسافت (Cross-Country)
پروازهای مسافت یا کراس کانتری شامل حرکت کردن از یک جریان ترمال، به جریان دیگر است. این تکنیک سخت ترین شیوه پرواز با پاراگلایدر است که تمامی مهارت ها و توانایی های شما را به چالش می کشد. پروازهای کراس کانتری مدت زمان زیادی دارند و در مسافت های طولانی انجام می شوند. کراس کانتری همچنین سخت ترین رشته رقابتی پرواز با پالایدر نیز هست.
حس پاراگلایدر چیست ؟
بیشتر افرادی که پرواز با پاراگلایدر را تجربه کرده اند به شما خواهند گفت این کار احساس شگفت انگیزی دارد. پاراگلایدر خام ترین، اصیل ترین و ناب ترین شکل از پرواز بوده و نزدیک ترین تجربه به پرواز یک پرنده است. برخورداری از یک ساختار محدود و نبودن هیچ دیوار و سقفی در کنار و بالای سرتان باعث می شود تا به خوبی در آسمان آبی غرق شوید و حس خالص پرواز را تجربه کنید.
گرچه پاراگلایدر جزو رشته های ورزشی بسیار سخت دسته بندی می شود اما می تواند حسی آرامش بخش و پر لطافت هم داشته باشد. شما می توانید لذت واقعی پرواز را از طریق پاراگلایدر تفریحی تجربه کنید، بدون اینکه نیازی به آموزش یا تجهیزات خاصی داشته باشید.
پرواز با پاراگلایدر همچنین اصلاً ترسناک نیست. حتی اگر هراس از ارتفاع دارید نیز از پرواز با پاراگلایدر نخواهید ترسید. ترس از ارتفاع شاید در لحظه بلند شدن از سطح زمین، برای یک لحظه گریبان شما را بگیرد، اما اطمینان می دهیم که در طول پرواز چنین احساسی نخواهید داشت.
تیک آف و لندینگ با پاراگلایدر بسیار نرم و با زاویه کم انجام می شود به همین خاطر فشاری از نظر جسمی به شما وارد نخواهد شد.
سوالات متداول
آیا برای پاراگلایدر سواری باید تجهیزات را خریداری کنم؟
اگر قصد دارید پرواز تفریحی تندم یا دو نفره انجام دهید نیازی به خرید هیچ تجهیزاتی نیست. کافی است لباس گرم، عینک آفتابی و کفش مناسب همراه داشته باشید. حتی در دوره مقدماتی آموزش پاراگلایدر نیز نیازی به خرید تجهیزات نیست، زیرا کاپیتان فلای تمامی لوازم اعم از چتر و هارنس و غیره را در اختیار شما قرار می دهد. اما از دوره آموزشی مستقل به بعد باید تجهیزات مخصوص به خودتان را خریداری کنید.
هزینه پاراگلایدر سواری چقدر است؟
بستگی به نوع پرواز دارد. پروازهای تفریحی بین 2 تا 3 میلیون تومان برای هر پرواز هزینه دارند اما ماجرای کلاس های آموزشی کاملا متفاوت است. میانگین هزینه شهریه کلاس های آموزش پاراگلایدر برای هر دوره بین 20 تا 30 میلیون تومان است (در سال 1402). این در حالی است که هزینه خرید پاراگلایدر را باید جداگانه در نظر بگیرید.
قیمت خرید پاراگلایدر چقدر است؟
برای گرفتن پاسخ این سوال بهتر است مقاله خرید پاراگلایدر را مطالعه کنید.
آیا محدودیت سنی برای پاراگلایدر وجود دارد؟
خیر، پرواز تفریحی را همه از 7 تا 90 سالگی می توانند انجام دهند. اما برای آموزش خلبانی پاراگلایدر باید حداقل 16 سال سن داشته باشید. هرچند تا 70 سالگی یا حتی بیشتر هم برای شرکت در کلاس های آموزش پاراگلایدر وقت هست.
آیا افراد معلول هم می توانند پاراگلایدر سواری کنند؟
افراد دارای معلولیت جسمی می توانند پرواز را از طریق پاراگلایدر تفریحی تجربه کنند. محدودیتی از این نظر وجود ندارد اما طبیعتا نمی توانند به عنوان خلبان مستقل پرواز نمایند.
آیا برای پاراگلایدر سواری شرایط جسمانی من مهم است؟
برای اینکه بتوانید با پاراگلایدر پرواز کنید لازم نیست آمادگی جسمانی زیادی داشته باشید. این کار اصولا به فعالیت فیزیکی زیادی نیاز ندارد. مگر اینکه یک خلبان حرفه ای باشید که قصد دارید در مسابقات شرکت کنید. در غیر این صورت همین که وزن شما زیر 110 کیلوگرم باشد، دچار بیماری های قلبی و عصبی نباشد و بتوانید چند قدم را برای تیک آف کردن بدوید کافیست.
نتیجه گیری
در این مقاله سعی کردیم به صورت خلاصه در خصوص زوایای مختلف پاراگلایدر سواری صحبت کنیم و به این سوال پاسخ دهیم که پاراگلایدر چیست . امیدواریم این مطلب برای شما مفید بوده باشد.